တခါတုန္း က စာသင္ေက်ာင္း မွာ

တို႕ေက်ာင္း
~~ ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္ ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီ ~~
~~ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း ငါတို႕စာသင္ေက်ာင္း ~~

အထက္ပါ ကဗ်ာ ေလးကို စာဖတ္သူ ဦးဦး ကိုကို ညီညီ ေမာင္ေမာင္ မမ တို႕မွတ္မိၾကဦးမွာပါ။ မွတ္မိဆို ကဗ်ာ ဆို တာ ဘာမွန္းမသိခင္အရြယ္ ထဲက မပီကလာပီကလာနဲ႕ ေရရြတ္ခဲ့ၾက ရတဲ့ တို႕ေက်ာင္းကဗ်ာ ေလး မို႕ပါ။( အ ခုထိ လည္း ေသခ်ာမသိေသး ပါ :P )

ဟိုတေန႕ က ပ်င္းပ်င္း ရွိတာနဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာ မီးပြါး ရဲ့" မဂၤလာပါ" ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားကို download လုပ္ျပီးၾကည့္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကား မွာ စာသင္စအရြယ္ ကေလးငယ္ ေတြ က ဒီ တို႕ေက်ာင္း ကဗ်ာ ေလး ကို မပီကလာပီကလာ ရြတ္သံ ၾကားရ ေတာ့ စာေရးသူ တေယာက္ ၾကက္သီးေမႊးညင္း ေတာင္ထမိတယ္။ စာေရးသူ ရဲ့အေတြးထဲမွာ ငယ္စဥ္ က ပညာႏို့ရည္ စို႕ ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ့ ပုံရိပ္ေတြ အစီအရီ ထင္ဟပ္ လာေတာ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုးအရင္ ကတည္းက သြားရင္းလာရင္း အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းဝတ္စုံ ေလး ေတြနဲ႕ကေလးေတြ ကို ေတြ႕ရင္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘဝကိ ုေအာက္ေမ့ မိတယ္။ ဒါနဲ႕ဘဲ ဒီ post ေလး ကို ေရးျဖစ္တယ္ လို႕ဆိုရမွာဘဲဗ်ာ။

ကမာရြတ္ ျမိဳ့နယ္ျပည္လမ္း ေပၚမွာရွိတဲ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း ဆိုတာစာေရးသူတို႕ ငယ္ငယ္ကတက္ ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေပါ့။ ငယ္ငယ္ ကဆိုေပမဲ့ သူငယ္တန္း ကေန ဆယ္တန္း ထိ အခ်ိန္အၾကာဆုံးတက္ ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းမို႕ ဘဝမွာ သံေယာဇဥ္အရွိဆုံး ေက်ာင္းလို႔ လဲ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမ ကို မိဘ ထက္ ပိုေၾကာက္ရသလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလည္း ညီအကိုေမာင္နမေတြ ထက္ပိုခ်စ္ ပိုခင္ၾကတယ္ ။ စာေရးသူဆို ေက်ာင္းကဆရာ ေတြနဲ႕ မေတြ ့ ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာေလာင္ေဖာ္ေလာင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႕ အခုခ်ိန္တိုင္ အဆက္အသြယ္မျပတ္ keep in touchတုန္းေပါ့။

စာေရးသူ တို႕ေက်ာင္း ကို T.T.C လို႕ဘဲ လူသိမ်ားတယ္။ T.T.C ဆိုလို႕ ေျပာျပ ရဦးမယ္။ ငယ္ငယ္ က My school - ဆိုျပီး essay ေရးရေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္ ရွည္ လို႕ သိပ္စိတ္ညစ္ တာ။ ဘာ တဲ့ မွတ္မိေသးတယ္ "Practising school , Institute of Education" ဆိုဘဲ။မွတ္မိမွာေပါ့ အဲဒီ တုန္း က ဆရာမကို ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ႕ အေသက်က္ ရတာ။ နာမည္က ရွည္ျပီး စာလုံးေပါင္းေတြ မွတ္ရခက္လြန္း လို႕ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ " ေတာက္ ! ေက်ာင္းနာမည္ ကလည္ ရွည္လိုက္တယ္ျဖစ္ ခ်င္း" လို႕ ဩဘာဝိုင္းေပး ၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္ ။ တေယာက္က ဆို "T.T.C လို႔ ဘဲေရးလို႕မရဘူးလား" သြားေမးမိလို႕ ဆရာမ က အထြန္႕မတက္ နဲ႕ဆိုျပီ: အ ႐ိုက္ခံ လိုက္ရတယ္။ :P
T.T.C ရဲ့အရွည္ ကေတာ့ Teacher Training Collgue လို႕သိရတယ္။ ဒါေတာင္ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္မသိလို႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုေမးရတယ္ (ျဖစ္ပုံမ်ား) :P

စာေရးသူပထမဆုံး သတိရတာေတာ့ ေက်ာင္းေဘာလုံး ကြင္းပါ။ ဒီ ကြင္းကေတာ့ စာေရးသူတို႔ အလယ္တန္း ကေန အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝအထိ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေဆာ့ခဲ့တဲ့ေနရာပါ။ ( ကုန္ကုန္ေျပာ ရင္ အကုန္ကိုေမ့တာ ) မေဆာ့ရမွာဆိုလို႕ ေက်ာင္းကိုအေစာၾကီးသြား ။ ေက်ာင္းေရာက္တာ နဲ႕ စာသင္ခန္း ကို မေရာက္ဘူး။ေဘာလုံးကြင္း ကို အရင္ ေျပး၊ လြယ္အိတ္ခ်၊ျခင္းေတာင္းလႊတ္ ဖိနပ္ခြၽတ္ ေနာက္ဆုံးလုံခ်ည္ ဘာအပုံလိုက္ေလ ခြၽတ္ျပီး ေဘာကန္ က် တာ၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အဲမယ္ တခါတေလ မခန္႕တာမ်ား ဟြန္နကခြၽတ္ တဲ့ လုံခ်ည္ေတြျခင္းေတာင္းေတြနဲ႕ ဂိုးတိုင္ေတာင္လုပ္လိုက္ေသးတယ္။

ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္း တီးလို႕ေက်ာင္းတက္ျပီဆိုမွ ျခင္းေတာင္းေတြလြယ္အိတ္ေတြ ဆြဲျပီးစာသင္ခန္းကိုေျပးက်တာ။ မေျပးလို႕ကလဲ ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္က်ရင္ ဆရာမက ဗ်င္းမွာကို။ အေျပးအလႊား ဆြဲျပီးဝတ္လာေတာ့ လုံခ်ည္ေတြ လဲေဇာက္ထိုးျဖစ္လိုျဖစ္ ဖိနပ္ဆိုလဲ ေတာင္တဖက္ ေျမာက္တဖက္၊ ဒီၾကားထဲ သူဟာနဲ႕ကိုဟာ မွားလိုမွား၊ တလြဲေတြ ၾကီး ဘဲ။

ေနာက္ပိုင္း ေတာ့ အဲလို ျဖစ္မွာေၾကာက္ျပီး ဖိနပ္ ကိုလက္မွာစြတ္တဲ့ သူကစြတ္။ ပုဆိုးကို ကြင္းသိုင္းတဲ့ လူ ကသိုင္းျပီး ျမင္မေကာင္း႐ႉမေကာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ပုဆိုးကိုကြင္းသိုင္း လုံခ်ည္ကိုအပုံလိုက္ ခြၽတ္တယ္ ဆိုလို႕တမ်ိဳးေတာ့မထင္နဲ႕။ အဲဒီတုန္း က ေခတ္စား တဲ့ အားကစားေဘာင္းဘီတို မ်ိဳးတင့္ေဆြတို႕( ~ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ အားလုံး ၾကိဳက္ မ်ိဳးတင့္ေဆြကိုအားလုံး ၾကိဳက္ ~~)၊လွဆန္းယဥ္ တို႕ တပါးတည္း ခံဝတ္လာျပီ:သား။စာအုပ္သာ မပါတာဒါ မ်ိဳးဆို ဝိရိယ ေကာင္းၾကတယ္။

တျခားသတိရ စရာ ေနရာေတြ ေက်ာင္းမွာ အ မ်ားၾကီးရွိ ပါေသးတယ္။ ဆရာမၾကီး႐ုံးခန္း ၊ ဘုရားရွစ္ခိုးေဆာင္ ၊ ႐ုံးခန္း ေရွ႕ အလံတိုင္ နဲ႕ခေရပင္( ပင္မ ) ၊ ေက်ာင္းစာၾကည့္ တိုက္၊ မုန္႔ေစ်းတန္း ( ပင္မ ) တို႕ဟာ T.T.C
ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ဘယ္လိုမွေမ့မရႏိုင္တဲ့ေနရာေတြပါဘဲ ။
စာေရးသူဆို ယခုတိုင္ ေက်ာင္းမုန္႕ေစ်းတန္းက ရခိုင္မုန္႕တီ ကိုသတိ ရေနတုန္းဘဲ။ ေနာက္ျပီး B.E.D ကမ္တင္း ၊သထုံ လမ္း ၊ ျပည္လမ္း တို႕ဟာလဲ ေက်ာင္းနဲ႕ခြဲျခားလို႕မရေအာင္သတိရစရာပါ။

ေက်ာင္းတုန္း က အေၾကာင္းေတြး မိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိ တာေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အင္း. စာေရးသူ ေလးတန္း တုန္း ကေပါ့။ အဲတုန္းက စာေရးသူ တို႕ အတန္းပိုင္ဆရာမ က ေဒၚခင္ဝင္းၾကည္ ပါ။ တခါ စာေရးသူတို႕အခန္း က ဘုရားရွစ္ခိုးသြားရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ အတန္းလိုက္ ဘုရားရွစ္ခိုးေဆာင္ ကို တစ္လတစ္ခါ ေလာက္ အနည္းေလး သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ အတန္းေတြစုျပီး ဘုရားရွစ္ခိုး ၊ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးရဲ့ ဩဝါဒ ခံယူၾကရပါတယ္။မွတ္မွတ္ ရရ အဲတုန္း က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး က ေဒၚခင္ႏြယ္တင့္ပါ။

ဘုရား ရွစ္ခိုးေဆာင္ က ျပန္လာေတာ့ ျပႆနာ စ တက္ပါေလ ေရာ။ စာေရးသူ ထမင္းခ်ိဳင္႔ ေပ်ာက္ေနတာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္ အဲဒီတုန္း က စာေရးသူ ပူဆာလြန္းလို႕ အေမဝယ္ေပးတဲ့ ဘဲဥပုံ zebra စတီးခ်ိဳင္႔ ေလးပါ။ပထမ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္တယ္ ေပါ့။ ။ေနာက္ လုံးဝမေတြ ႔ ေတာ့ မွ အတန္းပိုင္ teacher ကိုသြားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာေပ်ာက္တာလဲ၊ အိမ္ကေရာပါလာလား စသျဖင့္teacher က စာေရးသူကိုေမးပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ဘုရားရွစ္ခိုးေဆာင္မသြားခင္ က ရွိပါေသးတယ္ေပါ့။ မယုံရင္ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးၾကည့္ပါဆိုျပီး စစ္ကူေတာင္းပါတယ္။

ေဘးက သူငယ္ခ်င္း ရယ္၊အတန္းေခါင္းေဆာင္ ရယ္ ( သူလည္း စာေရးသူ သူငယ္ခ်င္းဘဲ) က ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့စာေရးသူကိုၾကည့္ျပီးဟုတ္တယ္ေပါ့။ ဟြန္နကတင္ ဒီနားမွာ ေတြ႕မိတယ္ ဆိုျပီး ဝိုင္းေထာက္ခံေပးပါတယ္။စာေရးသူလည္း ပထမဆုံးကိုင္ရတဲ့စတီးခ်ိဳင္႔ ေလးမို႕ႏုေမ်ာ တာကတေၾကာင္း၊အေမ ႐ိုက္မွာေၾကာက္တာကတေၾကာင္း ဗိုက္ဆာတာကတေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆင္းရဲေနပါတယ္။ဒီမွာတင္ တီခ်ယ္ ခင္ဝင္းၾကည္ လည္း ဒါဆိုေပ်ာက္တာ ေသခ်ာျပီဆိုျပီး ႐ုံးခန္း ကို report လုပ္ဖို႕လုပ္ပါတယ္။ျပီးမွ တီခ်ယ္က စာေရးသူကိုႏွစ့္သိပ္ ရင္း မုန္႔ေစ်းတန္း မွာ ေခါက္ဆြဲသုပ္ လိုက္ေႂကြးပါတယ္။

ေခါက္ဆြဲသုပ္စားျပီးလို႕ တီခ်ယ္ က မွင္နီဝယ္မယ္ဆိုျပီး မုန္႔ေစ်းတန္း က stationary ဆိုင္ကို အသြားမွာေတာ့ .... ဟိုက္ .... go ျပီ။ ေမာင္bee ေတာ့ အၾကီးၾကီးကို go ျပီ ... ထမင္းခ်ိဳင္႔
ေမာင္bee ခ်ိဳင္႔ မွ ေမာင္bee ခ်ိဳင္႔ အစစ္။ "ဘဲဥပုံ zebra " မနက္က drawing book ဝယ္ရင္းနဲ႕ က်န္ ခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ငါ့နယ့္ ေသလိုက္ပါေတာ့...

ဆရာမ ဆိုတာ ေဒါသျဖစ္တာမေျပာနဲ႕ေတာ့။ ငါ့ ကိုအလုပ္႐ႈပ္ ေအာင္လုပ္တဲ့အေကာင္ေတြ လာစမ္း ဆို ျပီး စာေရးသူရယ္ ဟြန္ နက ေထာက္ခံေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေကာင္ရယ္ ကို .....ဟီဟီ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေဆာ္တာေပါ့ စာေရးသူလည္း ရွက္တာရယ္၊ ဆရာမကိုေၾကာက္တာရယ္၊ဟိုေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ကိုအားနားတာရယ္ေပါင္းျပီး ငိုခ်င္ေရာင္ေဆာင္ေနရတယ္။:P

အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာရင္ ဟြန္န ကအေခ်ာင္ဗ်င္းခံ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေကာင္က စာေရးသူ ကို ခုထိ ဆဲတုန္းဘဲ။ ေမာင္bee က လဲ ဆဲခ်င္စရာေလ။ ၾကည့္ဦး လုပ္ပုံက :P
အခုေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေကာင္လဲ တေကာင္က doctor ျဖစ္ ၊တေကာင္က စစ္ဗိုလ္ ျဖစ္နဲ႕လူရာဝင္ေနက်ျပီေလ။
ေက်ာင္းတုန္းကအေက်ာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ေျပာမကုန္ပါဘဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္လည္း ရွည္ေနျပီမို႕ ဒီ post အတြက္ ဒီေလာက္နဲ႕ဘဲ နားပါရေစေတာ့။ ေနာက္မ်ားမွဆက္ ေျပာၾကတာေပါ့။

ဘာလိုလိုနဲ႕ စာေရးသူ ဆယ္တန္းေအာင္တာရွစ္နစ္ရွိျပီ။ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ဘဲ ၾကာ ခဲ့၊ၾကာ ခဲ့ တခါတုန္း က စာသင္ေက်ာင္း ကို ယေန႕တိုင္သတိ ရေနတုန္းပါ။ စာဖတ္သူ မ်ားလည္း မိမိတို႕ ငယ္ငယ္ က စာသင္ေက်ာင္း ကို သတိရခံစားႏိုင္မယ္လို႕ ေမ်ာ္လင့္ရင္း...................

~~ ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္ ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီ ~
~ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း ငါတို႕စာသင္ေက်ာင္း ~~

ေမာင္bee
ၾကိဳးစားပါဦးမည္

စာေရးသူ။ ။ T.T.C ေက်ာင္း မွ ဆရာ၊ဆရာမ မ်ား၊ တနယ္ဆီေရာက္ေနက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံး အတြက္အမွတ္တရ။